tępieć

tępieć I {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. ndk IIIa, tępiećeję, tępiećeje, tępiećpiał, tępiećpieli {{/stl_8}}– stępieć {{/stl_13}}{{stl_8}}dk IIIa {{/stl_8}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'stawać się tępym, tracić ostrość; tępić się': {{/stl_7}}{{stl_10}}Kosy szybko tępiały na szczeciniastej trawie. Wiertło stępiało, trzeba je naostrzyć. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'tracić sprawność umysłową, inteligencję, bystrość, stawać się ograniczonym umysłowo; głupieć': {{/stl_7}}{{stl_10}}Stępiał do reszty. Tępieć bez bodźców do rozwoju intelektualnego. Tępiał, nie mając dostępu do książek. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}3. {{/stl_12}}{{stl_7}}'o niektórych zmysłach i władzach umysłowych: tracić z czasem sprawność, słabnąć': {{/stl_7}}{{stl_10}}Wzrok mu stępiał od ciągłego ślęczenia nad książkami. Słuch tępieje pod wpływem hałasu. Tępieje wrażliwość na coś. Dowcip mu stępiał. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}\ {{stl_20}}

{{/stl_20}}tępieć II {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. ndk IIIa {{/stl_8}}– otępieć {{/stl_13}}{{stl_8}}dk IIIa {{/stl_8}}{{stl_7}}'tracić wrażliwość, przestawać reagować na bodźce z zewnątrz, stawać się zobojętniałym, biernym; obojętnieć, popadać w apatię, odrętwienie, zamykać się w sobie': {{/stl_7}}{{stl_10}}Powoli tępiał ze zmartwienia. Otępiał zupełnie pod ciężarem nieszczęścia. {{/stl_10}}